Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017.
...τότε, που για πρώτη φορά η μαμά μας, καλή της ώρα, σταμάτησε να βάζει ζάχαρη σε μία φετούλα βρεμένο ψωμί ως απογευματινό κολατσιό, και μας έκανε την πρώτη μύηση στο θαυμαστό κόσμο της ΜΕΡΕΝΤΑΣ !!! Που να μας νοιάξει τότε η σύνθεση, τα συντηρητικά, τα Ε και όλα αυτά τα κακά και βλαβερά που γνωρίζουμε σήμερα (οι ξερόλες). Καμία έννοια για εθισμό στη ζάχαρη, στη σοκολάτα, για τις κακές διατροφικές συνήθειες και τα ρέστα. Άλλωστε η διατροφή δεν ήταν συνήθεια. Όχι ότι πεινάσαμε, προς Θεού. Αλλά δεν ήταν ας πούμε η πρώτη προτεραιότητά μας τότε το φαϊ παρόλο που η καλή μας η μαμά, φρόντιζε πάντα να είμαστε χορτάτοι και πάντα ήταν έτοιμη να μας μπουκώσει με ότι νόστιμο έφτιαχνε με τα χεράκια της. Πίτες, γλυκά, φαγητά λαδερά, μαγειρευτά, σούπες, σαλάτες, τα πάντα. Όμως εδώ τώρα υπάρχει κάτι άλλο, κάτι ξεχωριστό. Ένα είδος πολυτελείας για τον ουρανίσκο. Θύματα λοιπόν της διαφήμισης και παρθένοι οργανισμοί στη τόσο εθιστική γεύση της, μας κέρδισε από το πρώτο δάγκωμα. Από κείνη τη στιγμή, το μικρό πλαστικό βαζάκι της κλειδωνόταν μαζί με τα άλλα πολύτιμα αντικείμενα σε ένα συρτάρι του σπιτιού (μία βέρα, ένα κολιέ της μαμάς από τη γιαγιά της, κάτι μαργαριταρένια σκουλαρίκια, τα υπόλοιπα μπιζού της μαμάς και τα λιγοστά μετρητά του μήνα), μιας και ήταν το ένα και μοναδικό συρτάρι που είχε κλειδαριά. Μετά από πολλά παρακάλια και μετά από εκπλήρωση όλων των καθηκόντων μας μάς περίμενε η γλυκιά εκείνη ανταμοιβή. Κι ήταν τόσο σπαστικό και άδικο όταν τελείωνε εκείνο το βαζάκι, το οποίο παρεμπιπτόντως ήταν και άβολα σχεδιασμένο, με εκείνη την σπαστικιά καμπύλη στον πάτο που δεν μας άφηνε να πάρουμε και την τελευταία ρανίδα της λιχουδιάς, κι όλο ξύναμε και ξαναξύναμε με το κουτάλι, λες και θα ίσιωνε, μέχρι που ξύναμε πλαστικό !!! ...
Όπως κάθε μέρα, τους τρεις τελευταίους μήνες, έτσι και σήμερα, αρχίζω να φτιάχνω πρωινό. Εκεί, κατά τις 7 παρά. Μουλωχτά, νυσταγμένα, με μαλλί αχτένιστο και κώλο παγωμένο. Μόνο που τούτο το πρωινό είναι διαφορετικό. Ε, δεν έχει μόνο ψωμί, βούτηρο, μέλι, μαρμελάδα βύσσινο και φρεσκοστυμένο χυμό πορτοκάλι μαζί με καφέ (γιαλαντζί) espresso και "φρέσκο" γάλα παστεριωμένο.
Σήμερα έχει και κάτι ξεχωριστό. Κάτι πολύτιμο. Κάτι που σε κάνει να ανατριχιάζεις και μόνο στην σκέψη. ΜΕΡΕΝΤΑ. Και όχι σε καμιά τιποτένια μικρή ή μεσαία συσκευασία για γατάκια. Σε κουβαδάκι του ενός κιλού. Τέλος πάντων. Όπως πάντα ξεκίνησα με το κόψιμο των φετών του ψωμιού. Μία, δύο, είναι εντάξει. Όμως κάποιοι ποντικοί την προηγούμενη μέρα είχαν κάνει το καρβέλι σαν ελβετικό τυρί από το τσίμπα εδώ και τσίμπα εκεί. Έτσι έπρεπε, εκ των προτέρων, και για σωστή αναλογία, να κόψω μία γενναία φέτα ψωμιού από το καρβέλι προς "ευθυγράμμιση" των επόμενων κοψιμάτων. Διότι, ως γνωστόν, η καλοκομμένη φέτα γίνεται τέλειο "αεροδρόμιο" για τις γεύσεις που θα εναποδετηθούν απάνω της, όταν είναι καλώς και ευθεία κομμένη. Πάει η πρώτη, να και η δεύτερη.... Είναι μεγάλες, εντάξει αρκούν. Μην μπουχτίσουν κιόλας τα παιδιά...
Σήμερα έχει και κάτι ξεχωριστό. Κάτι πολύτιμο. Κάτι που σε κάνει να ανατριχιάζεις και μόνο στην σκέψη. ΜΕΡΕΝΤΑ. Και όχι σε καμιά τιποτένια μικρή ή μεσαία συσκευασία για γατάκια. Σε κουβαδάκι του ενός κιλού. Τέλος πάντων. Όπως πάντα ξεκίνησα με το κόψιμο των φετών του ψωμιού. Μία, δύο, είναι εντάξει. Όμως κάποιοι ποντικοί την προηγούμενη μέρα είχαν κάνει το καρβέλι σαν ελβετικό τυρί από το τσίμπα εδώ και τσίμπα εκεί. Έτσι έπρεπε, εκ των προτέρων, και για σωστή αναλογία, να κόψω μία γενναία φέτα ψωμιού από το καρβέλι προς "ευθυγράμμιση" των επόμενων κοψιμάτων. Διότι, ως γνωστόν, η καλοκομμένη φέτα γίνεται τέλειο "αεροδρόμιο" για τις γεύσεις που θα εναποδετηθούν απάνω της, όταν είναι καλώς και ευθεία κομμένη. Πάει η πρώτη, να και η δεύτερη.... Είναι μεγάλες, εντάξει αρκούν. Μην μπουχτίσουν κιόλας τα παιδιά...
Τώρα, με τι να τις αλείψω ; Μαρμελάδα έφαγαν χθες, μέλι δεν τους πολύ-αρέσει, άρα θα βάλω λίγο βουτηράκι, έτσι για επίστρωση, για να κλείσουν οι τρυπούλες του ψωμιού, και στη συνέχεια θα απλώσω μία γενναία στρώση από αυτό το καταπληκτικό, σοκολατένια βελούδινο, νέκταρ που το κοιτώ και μία σταγόνα σάλιο τρέχει στην άκρη του στόματός μου..!!! Ναι, εγώ σήμερα θα αντισταθώ στον πειρασμό. Δεν θα ενδώσω. Άλλωστε πέρασαν τόσα χρόνια. Πόσα ; 35 ή 40 δεν θυμάμαι.....
...τότε, που για πρώτη φορά η μαμά μας, καλή της ώρα, σταμάτησε να βάζει ζάχαρη σε μία φετούλα βρεμένο ψωμί ως απογευματινό κολατσιό, και μας έκανε την πρώτη μύηση στο θαυμαστό κόσμο της ΜΕΡΕΝΤΑΣ !!! Που να μας νοιάξει τότε η σύνθεση, τα συντηρητικά, τα Ε και όλα αυτά τα κακά και βλαβερά που γνωρίζουμε σήμερα (οι ξερόλες). Καμία έννοια για εθισμό στη ζάχαρη, στη σοκολάτα, για τις κακές διατροφικές συνήθειες και τα ρέστα. Άλλωστε η διατροφή δεν ήταν συνήθεια. Όχι ότι πεινάσαμε, προς Θεού. Αλλά δεν ήταν ας πούμε η πρώτη προτεραιότητά μας τότε το φαϊ παρόλο που η καλή μας η μαμά, φρόντιζε πάντα να είμαστε χορτάτοι και πάντα ήταν έτοιμη να μας μπουκώσει με ότι νόστιμο έφτιαχνε με τα χεράκια της. Πίτες, γλυκά, φαγητά λαδερά, μαγειρευτά, σούπες, σαλάτες, τα πάντα. Όμως εδώ τώρα υπάρχει κάτι άλλο, κάτι ξεχωριστό. Ένα είδος πολυτελείας για τον ουρανίσκο. Θύματα λοιπόν της διαφήμισης και παρθένοι οργανισμοί στη τόσο εθιστική γεύση της, μας κέρδισε από το πρώτο δάγκωμα. Από κείνη τη στιγμή, το μικρό πλαστικό βαζάκι της κλειδωνόταν μαζί με τα άλλα πολύτιμα αντικείμενα σε ένα συρτάρι του σπιτιού (μία βέρα, ένα κολιέ της μαμάς από τη γιαγιά της, κάτι μαργαριταρένια σκουλαρίκια, τα υπόλοιπα μπιζού της μαμάς και τα λιγοστά μετρητά του μήνα), μιας και ήταν το ένα και μοναδικό συρτάρι που είχε κλειδαριά. Μετά από πολλά παρακάλια και μετά από εκπλήρωση όλων των καθηκόντων μας μάς περίμενε η γλυκιά εκείνη ανταμοιβή. Κι ήταν τόσο σπαστικό και άδικο όταν τελείωνε εκείνο το βαζάκι, το οποίο παρεμπιπτόντως ήταν και άβολα σχεδιασμένο, με εκείνη την σπαστικιά καμπύλη στον πάτο που δεν μας άφηνε να πάρουμε και την τελευταία ρανίδα της λιχουδιάς, κι όλο ξύναμε και ξαναξύναμε με το κουτάλι, λες και θα ίσιωνε, μέχρι που ξύναμε πλαστικό !!! ...
Πέρασαν όμως τα χρόνια. Οι προτεραιότητες άλλαξαν. Μεγαλώσαμε. Ντρεπόμασταν να δείξουμε τις παιδικές μας αδυναμίες στους άλλους. Τώρα άμα δεν φας καμιά κρέπα γλυκιά δεν έχεις επαφή με μερέντα. Άλλωστε τα τελευταία χρόνια, αυτά που αγαπήσαμε ως παιδιά τα ενοχοποιήσαμε για όλα τα κακά μας ως ενήλικες. Έτσι δαιμονοποιήθηκαν (και καμιά φορά όχι άδικα) η ζάχαρη, η καραμέλα, η τσίχλα, η σοκολάτα και άλλα. Προκαλούσαν εξαρτήσεις, παχυσαρκία, υπερκινητικότητα και λοιπά κακά. Ενώ η αλήθεια είναι πως η υπερβολική κατανάλωση ευθύνεται κι όχι η μία φορά την εβδομάδα, όπως τότε...
Κι όμως!!! Εκεί, μέσα από την ψωμιέρα, μία φέτα αφράτου ψωμιού, έκλαιγε και μονολογούσε : " ...αχ, γιατί εγώ να γλιτώσω από αυτόν τον τόσο ωραίο θάνατο. Εμένα θα με φάνε το μεσημέρι με κάποιο λαδερό, ή βουτηγμένη μέσα στο λάδι της σαλατιέρας. Ενώ τις αδελφούλες μου θα τις πιάσουν με λερωμένα στη σοκολάτα χέρια και θα τις καταβροχθίσουν με βουλιμία τώρα, αυτό το όμορφο πρωινό, τα παιδιά, πριν πάνε σχολείο..."
Δεν κατάφερα τελικά να αντισταθώ. Γέμισα το κουτάλι με μία γενναία δόση ΜΕΡΕΝΤΑΣ και την άπλωσα στην κλαίουσα φέτα ψωμιού. Δεν την έβαλα καν σε πιάτο. Απλά την... κατάπια !!!!
Κι όμως!!! Εκεί, μέσα από την ψωμιέρα, μία φέτα αφράτου ψωμιού, έκλαιγε και μονολογούσε : " ...αχ, γιατί εγώ να γλιτώσω από αυτόν τον τόσο ωραίο θάνατο. Εμένα θα με φάνε το μεσημέρι με κάποιο λαδερό, ή βουτηγμένη μέσα στο λάδι της σαλατιέρας. Ενώ τις αδελφούλες μου θα τις πιάσουν με λερωμένα στη σοκολάτα χέρια και θα τις καταβροχθίσουν με βουλιμία τώρα, αυτό το όμορφο πρωινό, τα παιδιά, πριν πάνε σχολείο..."
Δεν κατάφερα τελικά να αντισταθώ. Γέμισα το κουτάλι με μία γενναία δόση ΜΕΡΕΝΤΑΣ και την άπλωσα στην κλαίουσα φέτα ψωμιού. Δεν την έβαλα καν σε πιάτο. Απλά την... κατάπια !!!!
